ViaVakantie




Hotel L'Ultimo Mulino
Hotel L'Ultimo Mulino


Je wordt nu doorgestuurd naar de website van Eliza Was Here...

Klik hier als het lang duurt.









Over Hotel L'Ultimo Mulino bij Eliza Was Here
Rijden in de Chiantistreek is geen straf en verkeerd rijden geeft dus ook helemaal niet. Ik was aan het wegdromen bij het Toscaanse landschap dat me altijd blijft betoveren en miste de afslag naar links. Gelukkig rijd ik even later de verborgen stilte binnen. Ook weer zo?n geheim van Toscane: achter elke weg of druk plein word je zomaar verrast door de meest mooie stille plekjes. Zoals ook bij deze voormalige molen genaamd Hotel L?Ultimo Mulino. Meteen bij binnenkomst valt mijn mond open. De immens grote hal is indrukwekkend en ik kan niet anders dan een rondje om mijn as draaien, en nog een. Het metershoge plafond met de houten balken, de prachtige dikke muren en de zitjes overal. Direct omarmt de sfeer van deze plek je en loslaten is pas bij vertrek weer het geval. Massimo, de eigenaar van dit prachtige plekje, komt naast me staan en samen kijken we rond. ?Of ik het mooi vind?? Ik lach van oor tot oor en beantwoord zijn vraag met nog een vraag en nog één. Over de molen, de restauratie van dit eeuwenoude gebouw? We lopen over de terracotta tegels, langs zitjes in Toscaanse stijl en een mooi buitenzwembad omgeven door groen en een koor van krekels. Dan staan we voor mijn hotelkamer. ?Ben je er klaar voor?? Massimo lacht me toe en verhoogt de spanning maar opent dan de deur naar mijn kleine Toscaanse paleis. Geen torenkamer, maar een molenkamer. Massimo licht toe hoe ze probeerden de Toscaanse traditionele stijl in de kamers terug te brengen met de oude plafonds, de landelijke meubels en de zachte kleuren. En ook het moderne comfort is hier in vier sterren aanwezig. Ik geef Massimo letterlijk een klopje op z?n schouder. ?Mangiare!? En ik spring op. Daarom houd ik zo van Italianen. Hun smaak is subliem en gastvrijheid hun tweede natuur. Beneden strijken we neer op de veranda omgeven fantastisch groen. En weer valt mijn mond open als Massimo even later met een dampend bord mijn kant op loopt. En bij zijn woorden: ?Dit recept gaat bij ons van moeder op moeder?, tja dan kun je maar één ding doen: proeven en hopen dat dit moment nog lang niet voorbij gaat.